امروز صبح یه مسیجی تو وایبر برام اومد که واقعا باهاش عخش کردم :
"معجزه" یعنی：
وقتی که "غرق" در زندگی ،
افکار ، دغدغه ها و گرفتاریهای خودت هستی.....
"کسی" آرام می اید ......
آن گوشه "قلبت" می نشیند......
بی هوا ساکن "دلت" میشود...
و بی توقع "سر و سامانش" می دهد...
بودنش مثل یک "گرمای دلپذیر" است....
وسط "یخبندان" زندگی....
"دوست" عجب امنیت خوبی است!!!!!
میتوان با او "خودت" باشی.....
میتوانی "دردهایت" را هر چقدر "گران"...
"بی خجالت" با او در میان بگذاری....
از "عاشقی هایت" بگویی.....
از "حماقت هایت" بگویی...
"دوست" انتخاب "آزاد" ماست....
"دوست" از هر "نسبتی" مبراست...
"دوست" معذوریت یا عادت و عرف نیست...
"دوست" سایگاه آرامی ست....
تا خستگی هایت را با او به در کنی....
"دوست" عجب "نعمتی" است!!!